Trójwieś Strój ludowy istebniańskiego górala

Trójwieś to jedyne w regionie miejsce, gdzie tak silnie zachowały się tradycje związane ze strojem górali śląskich. Dziś ubiór góralski, inspirowany i nawiązujący do działalności pasterskiej i leśnej, można zobaczyć głównie podczas różnych uroczystości religijnych, jubileuszy i świąt.

Góralski pochód. Mężczyźni, kobiety oraz dzieci paradują w tradycyjnych, regionalnych strojach. W
centralnym miejscu pochodu gra kapela góralska.

Do szycia strojów wykorzystywano tradycyjnie przede wszystkim samodziałowe tkaniny lniane, drelich i ćwilich oraz tkaniny wełniane i sukno – głównie w naturalnych białych i brunatnych kolorach. Szyto z niego spodnie zwane nogawicami, bruclik, czyli (kamizelkę) oraz gunię będącą rodzajem okrycia wierzchniego. Z białego sukna robiono gacie i portki (spodnie). Elementem ubioru był także skórzany pas, zdobiony tłoczonym ornamentem zwanym owczarskim.

Koszula szyta była z grubego płótna lnianego z haftem krzyżykowym na piersi. Na głowę zakładano kłobuk (kapelusz z rondem), a zimą – baranice i mycki. Na kopyca (skarpety) wkładano kierpce ze świńskiej lub wołowej skóry i nadkońcia z owczej wełny. W Beskidzie Śląskim okryciem wierzchnim noszonym przez większą część roku był kożuch. Szyto go z wyprawionej (na brązowo albo czerwono-brązowo) baraniej lub jagnięcej skóry. Kożuchy damskie zdobiono dodatkowo kilkucentymetrowymi, wielobarwnymi aplikacjami ze skóry, zwanymi oblamkami.

Mężczyźni nosili także rękawice z jednym palcem, robione ze skóry oraz z wełny. Chroniły one ręce podczas pracy w lesie i przed mrozem w okresie zimowym. Ważną częścią męskiego stroju były fajki z gliny lub drewna, które utożsamiano z wysoką pozycją w góralskiej społeczności.

Stroje dla kobiet wykonywane były przeważnie z materiałów płóciennych. Garderoba składała się z ciasnochy (koszulki, pełniącej rolę halki) i kabotka (bluzki zrobionej z cienkiego płótna), który zdobiony był elementami haftu krzyżykowego przy szyi i wykończeniu rękawów. Strój uzupełniała biała spódnica z płótna, na którą zakładano dwie zapaski: z tyłu – gęsto plisowany fartuch w czarnym kolorze, z przodu – modrzyniec (fartuszek w białe, symetryczne wzory na granatowym tle).

Kobiety nosiły także nogawiczki (pończochy) o długości 1,5 metra, które układały na nogach w równe fałdy i kopytka (wełniane skarpety), a także kierpce. Góralki zakładały trzy rodzaje nakryć wierzchnich – mogła to być gunia, kożuch lub łoktusza. Gunie i kożuchy noszone przez kobiety wyglądem nie odstawały od tych męskich, z kolei łoktusza była odzieniem typowo kobiecym, który zakładało się na kożuch lub bezpośrednio na kabotek.

Fryzura kobiety świadczyła o jej stanie cywilnym – warkocz z czerwoną wstążką symbolizował pannę, a czepiec – mężatkę.